Un fraude fiscal
que, digan o que digan os gobernantes, dirixentes políticos, medios de
comunicación e alabardeiros de opinión, en
mais dun 70% deriva das grandes fortunas e capitais. Un fraude fiscal, por
outra parte, que non seria posible sen a complicidade das grandes entidades
financeiras –bancos,
especialmente, que “ocultan” e “lavan” eses capitais- e unha real falta de
vontade política para combatelo por parte das autoridades respectivas, como ben
sinalan os técnicos de facenda.
Un fraude fiscal
que o goberno de Mariano Rajoy –con Cristobal Montoro de Ministro de Facenda-
quere afrontar, nada mais e nada menos, que con unha “amnistía fiscal”
–efumisticamente chamada “regularización fiscal”-.
Fronte a esta
decisión o primeiro que cabe dicir é que este goberno é “coherente”. Coherente
con os intereses que realmente defende: os intereses dos seus amigos que son os
cidadáns españois de rendas altas –banqueiros, financeiros, grandes empresarios
e elites políticas-. Uns amigos, moitos dos cales, practican o deporte do
“fraude fiscal” e que, loxicamente, estarían entre os grandes beneficiarios
desta “amnistía”. Uns amigos que, nembargantes, non cambiaran de costumes:
seguirán defraudando como fixeron deica agora. A experiencia nos ensina que
este tipo de “amnistías fiscais” teñen escasos efectos prácticos: en España
levamos xa catro –si, catro- amnistías fiscais dende que se instaurou a
democracia e todas, todas resultaron ineficaces.
Unha decisión,
por outra parte, que atenta contra un principio fiscal básico en toda
democracia que se prece: a “xustiza” tributaria. Supón un agravio comparativo
deica aqueles cidadáns –a maioría entre as clases traballadoras- que cumprimos
fielmente con as nosas obrigas fiscais polo que non precisamos de que se nos
apliquen “amnistías” fiscais.
Tamén é un
atentado a “igualdade fiscal” xa que tal e como está orientada esta amnistía a
moitos defraudadores, de entrar por esta vía, bastaralles con pagar menos do 1%
de todo o defraudado –evitando ademais xuros, recargas e sancións- para
saldalas súas contas con facenda, cando os contribuíntes ordinarios temos que
pagar tipos moi superiores
Finalmente é,
cando menos, o recoñecemento explícito dun “fracaso” na loita contra a economía
mergullada.
Manoel Barbeitos
No hay comentarios:
Publicar un comentario