O gobernador do Banco
de España, Luís Linde, abordou no Congreso a sostenibilidade do sistema de
pensións. Linde ratificouse na súa teoría de que hai que informar aos españois
de que o problema demográfico conduce “a unha redución inexorable das pensións
a longo prazo, salvo que se combine con aforro privado. O sistema actual non
garanta o nivel de pensións que esperan os cidadáns”. Linde cree que “non se
debe ocultar ao cidadáns que o actual sistema de reparto necesita o empuxe do
aforro privado para completala pensión”
Ai cousas que non cambian, como por caso os dogmas e as
homilías dos gobernadores do Banco de España: agora tócalle predicar ao
inefable Luís Linde.
De entrada Linde recórdame o un gobernador anterior
(MAFO: Miguel Angel Fernández Ordoñez) que non paraba de criticar tanto aos
traballadores e os seus representantes sindicais –polas, segundo el, excesivas
demandas salariais- como aos pensionistas –polo elevado custo do gasto público
en pensións- mentres na súa casa –sistema bancario español- prendía un lume que
ameazaba con levar a todo o pobo por diante. Un lume –a crise financeira- que
todos lembramos como rematou –afundimento do sistema de caixas, excesivo
apalancamento dos bancos, rescate financeiro- e as consecuencias que tivo
–agudizala xa fonda crise económica e disparar o gasto público co conseguinte
impacto sobre a débeda pública-. Un lume favorecido pola súa incompetencia como
gobernador do Banco de España e polo seu servilismo cos grandes banqueiros
españois –de feito actuou sempre como un altofalante dos mesmos: como pasa
agora con Luís Linde-.
Pero vaiamos as “ocorrencias” –nada novas- de Luís Linde.
Quero empezar subliñando que nun estado con un nivel de democracia avanzado
este personaxe tería sido inmediatamente cesado aínda que so fora pola súa
incompetencia e frivolidade. Incompetencia por dicir que periga a
sostenibilidade do sistema público de pensións. Frivolidade por non pensar no
temor que as súas verbas poden causar no colectivo de pensionistas, un
colectivo xa moi castigado polos axustes fiscais.
1º. E rotundamente falso que o sistema público español de
pensións contributivas corra perigo dende o punto de vista fiscal. España é un dos estados da UE que
menos gasto público dedica ao pago de estas pensións a pesares do elevado
número de beneficiarios. Tanto o rateo do gasto público en función da riqueza (8%
do PIB) como dos habitantes (2.000 upc per cápita) situados no furgón de cola
comunitario (11% e 2.800 u.p.c. de media) dinnos que en España hai recursos
públicos dabondo para financiar o actual sistema e incluso para melloralo. Si
España empregara o mesmo número de recursos públicos que os estados do noso
entorno a Seguridade Social tería 30.000 millóns de euros mais para o pago das
pensións.
2º. Como nos ensina a experiencia non hai que crer de
ningures aos “profetas” dos problemas demográficos cando utilizan as súas
“homilías” para falar das pensións. O seu argumento central é que dada a
tendencia imparable ao envellecemento poboacional a relación activos/pasivos
chegará a desequilibrar a balanza cotizantes/pensionistas poñendo en perigo o
financiamento público das pensións. E non hai que crerlles por que ao día de
hoxe estes profetas fallaron en TODAS, tódalas súas previsións demográficas e
aí están as hemerotecas para confirmalo, por certo algunhas moi recentes.
3º. Nun sistema de reparto como o español os ingresos
para o pago das pensións contributivas dependen tanto das apartacións que se
retraen dos salarios dos traballadores como do número de traballadores
cotizantes. I é aquí onde podemos teren problemas co financiamento das
pensións: o número de cotizantes depende do número de empregos i España por mor
das políticas de axuste fiscal e de regulación laboral ten ademais dun elevado
desemprego unha moi baixa taxa de ocupación (56%) estando neste caso no furgón
de cola (posto 25 entre os países da Unión Europea), moi lonxe doutros estados
europeos (Suecia: 75%, Alamana: 74%, Países Baixos: 74%). Este sé que é un
problema para o sistema público de pensións e non o demográfico.
As apartacións dos traballadores dependen tanto dos salarios
canto dos tipos de cotización (empresarios e traballadores). Uns salarios que
veñen a baixa nos derradeiros anos en valores reais: o salario medio bruto
español foi de 1.634 euros mensuais no ano 2014 –72% da media europea ou 428
euros menos-. Unhas apartacións nas que as cotizacións correspondentes aos
empresarios tamén veñen a baixa –5 puntos nos derradeiros 15 anos segundo datos
da propia Seguridade Social- por mor das rebaixas que nos derradeiros anos fixéronlle
os respectivos gobernos co gallo de impulsar a contratación
Tres problemas –caída dos empregos, rebaixa dos salarios
e das cotizacións dos empresarios- para a Seguridade Social dos que persoeiros
como Luís Linde non falan cando se refiren as pensións por que saben que entón
os seus argumentos catastrofistas caen polo seu propio peso. Por que entón
tería que “denunciar” as durísimas políticas de axuste fiscal, de rebaixa
salarial e de incremento dos beneficios empresariais que están aplicar tanto o
goberno español como, aquí, o galego. Ámbolos dous en mans do seu partido (PP).
4º. Hai que ter “bemoles” para dicirlles aos mozos
galegos i españois que teñen que aforrar para a súa vellez ou, peor aínda, para
subscribir un fondo privado de pensións. Con taxas de desemprego –superiores ao
50%- que mais que duplican a media europea, salarios reais a baixa –algúns por
baixo do SMI- pídeselles aos/as mozos/as galegos/as e españois que aforren. Si
temos en conta que o aforro é o que queda da renda familiar logo de consumir
(alimentación, vestido, casa) para que haxa aforro os/as mozos/as deben gastar
menos en consumo: pasaren fame, ir espidos e durmir na rúa. Ou que vivan a
conta dos seus país, pero …. que teñan fillos e subscriban un fondo privado de
pensións …. que pode remataren crebando –a crise financeira golpeou moi forte aos
fondos de pensións-.
E este personaxe aínda segue no seu posto.
Manoel Barbeitos Alcántara
No hay comentarios:
Publicar un comentario