Que a dereita
económica e social, así como os seus altofalantes, tenten de negar que a loita
de clases segue viva na actualidade aínda que, loxicamente, teña manifestacións
cuantitativa e cualitativamente diferentes a cando, por exemplo, C. Marx
escribiu a súa obra mestra EL CAPITAL, é algo que resulta comprensible. Tamén o
resulta que un sector do autoproclamado centroesquerda fuxa de recoñecela e, xa
que logo, combatela. Pero o que xa resulta patético é que aqueles que din
defender as clases traballadoras no queiran ni óela nomear. I é que a pesares
das reiteradas negativas a loita de clases esta aí e as evidencias son
continuas, especialmente en épocas de crise como na actualidade. Vexamos esas
evidencias en Galicia i España.
Como xa escribín
no seu momento o ano 2015 pechou de moi mala maneira para as clases
traballadoras, para as chamadas rendas
do traballo galegas i españolas. Dende o punto de vista do emprego Galicia e España presentaron un
balance do mercado laboral que marca records en Europa pola súa negatividade:
con taxas de paro do 17,74% (Galiza) e 20,90% (España) ámbalas dúas colócanse
no pelotón de cabeza na Unión Europea chegando a duplicar a taxa media de paro
desta (9,6%). Si falamos dos salarios
reais dos traballadores galegos i españois a cousa non pinta mellor: o seu
peso na riqueza nacional respectiva (43% en Galiza, 46,7% en España) e o mais
baixo de sempre e tamén da Unión Europa onde nos países mais desenvolvidos roldan
o 60%. Seguindo cos salarios vimos de saber (GESTHA) que o número de
traballadores empregados que teñen un salario inferior ao SMI non para de
medrar nin en Galiza (30%) nin en España (34%) e que sucede o mesmo co número de traballadores que sofren
o que se coñece como pobreza laboral xa que teñen uns ingresos polo seu
traballo inferior aos 325 euros (12,6% en España, 18,5% en Galiza). E si
queremos referirnos aos contratos
vemos como a temporalidade é un fenómeno crecente nos mercados laborais de
Galiza i España (25,5% e 23,4% respectivamente) sendo moi superior a media na
UE (13,8%).
Un ano o 2015
que, nembargante, non pechou de igual maneira para as rendas do capital. Recollendo a información que elas mesmas nos
facilitan vemos que as empresas do
IBEX35 –non está incluída INDITEX- gañaron en conxunto 20.372 millóns de
euros –equivalentes ao 2% do PIB español-. No sector
da grande banca, que tivo unhas ganancias globais de 8.700 millóns de euros,
repartíronse, entre os seus directivos, retribucións millonarias: a presidenta
do Banco Santander cobrou 7,5 millóns de euros, o presidente do BBVA tivo unha
remuneración de 5,6 millóns de euros, o do Banco Sabadell 2,84 millóns, o do
Banco Popular 1,45 millóns e o presidente de Caixa Bank gañou 1,15 millóns de
euros, por citar os mais grandes. No
sector eléctrico as grandes compañías tiveron un beneficio conxunto de
5.009,6 millóns de euros, gañando uns
9,5 millóns de euros o presidente de IBERDROLA, 2,8 millóns o presidente
de ENDESA e 1,8 millóns o de GAS NATURAL. No sector das comunicacións o presidente de TELEFÓNICA gañou 8,69 millóns de
euros no ano 2015. Finalmente no sector
inmobiliario mentres o grupo FERROVIAL obtiña un beneficio neto de 720
millóns de euros o seu presidente ganaba 5,9 millóns, o grupo ACS declaraba uns
beneficios de 725 millóns de euros e o seu presidente cobraba 4,5 millóns de
euros.
Non debe
resultar, xa que logo, estraño que as rendas
do capital en Galiza e en España non paren, nestes anos, de gañar peso na
renda nacional (45,5% en Galiza, 42,9% en España, mentres nos estados mais
desenvolvidos xira en torno ao 30%). Unhas rendas do capital que “aportan” o 70%
dun fraude fiscal que en España
acada os 60.000 millóns de euros anuais e que posúen un 94% do diñeiro español
oculto en paraísos fiscais (19
billóns de euros) segundo a Oficina de
Responsabilidade Social Corporativa e o sindicato GESTHA.
Isto señores é a
vella loita de clases. Unha loita de clases que, en Galiza i en España, están
ganando por goleada as rendas do capital.
Manoel Barbeitos Alcántara
No hay comentarios:
Publicar un comentario