CORRUPCION E MENTIRAS

Por si non fora suficiente coa corrupción sistémica que afecta a moitos países europeos e moi especialmente aos estados periféricos como por caso España, Italia, Grecia … outro fenómeno político non menos preocupante esténdese por todo o occidente: a mentira como táctica política. Cada vez son mais os políticos, e os correspondentes partidos, que non teñen reparo algún en facer promesas sen fin, especialmente en campaña electoral, paro logo unha vez chegados ao goberno esquecerse das mesmas e executar políticas moi diferentes, cando non antagónicas coas que prometera.

Unha táctica que se alguén pensaba que era patrimonio da dereita –velaí os casos tan paradigmáticos de Bush, Sarkozy, Aznar, M. Rajoy...por citar algúns actores consumados relevantes- as evidencias ratifican que tamén na esquerda os políticos mentireiros medran como os cogomelos: Blair, Schrober, Zapatero, Papandreu, Hollande…. Un fenómeno que, xunto ao anteriormente citado da corrupción, estalle provocando un enorme dano a democracia e a política en xeral. Ao tempo que a desconfianza cidadán na clase política non para de medrar: a desconfianza dunha cidadanía que vese impotente diante de tanta desfachatez de moita da clase política. Segundo o propio CIS para os españois a clase política –española- é o terceiro (3º) problema mais importante de España, incluso por diante do terrorismo: esta enquisa fora feita antes dos derradeiros casos de corrupción do PP e das movidas políticas recentes.

Nestes días estamos asistindo en España a unha función deste teatro vulgar e mediocre que reproduce funcións nas que todo vale con tal de achegarse ao poder. Unha función que ten como actores principais a Pedro Sánchez (PSOE) e Albert Rivera (C´s) e como actor secundario ao propio Mariano Rajoy (PP) algo, isto último que xa non sorprende a ninguén. Non fai falla acudir as hemerotecas para confirmar que o que hoxe estes novos e xoves actores políticos afirman non coincide de ningures co que prometeron na campaña das derradeiras eleccións xerais. Por non falar das grandes diferenzas que presentaban nos seus programas algo que agora non parece ser un hándicap para gobernar xuntos.

Por citar so algunhas evidencias do sinalado recomendo que os curiosos acudan as hemerotecas e lean o que cada un destes dirixentes (P. Sánchez e A. Rivera) dicían, e prometían, sobre temas tan relevantes en materia de política económica como o axuste fiscal, a débeda pública, as reformas laborais e fiscais, o emprego e os salarios, o  ensino e a sanidade públicos, a universidade, Europa….. e o que se presenta no documento recentemente asinado por ámbolos dous partidos. Calquera parecido e mera coincidencia. Aínda mais atoparan claras e contundentes contradicións co prometido.

Algúns (moitos?) dirán que son cousas da política realista, das necesidades que impón o marco político saído das eleccións….etc. etc. Outras pensamos que é pura desfachatez e simple ambición política pero tamén mediocridade, unha enorme mediocridade dunha clase política sen principios nin outra ideoloxía que non sexa a do poder polo poder.

Os cidadáns, como sempre, teñen a derradeira palabra e serán que ditarán o seu veredicto. O veredicto sobre unha comedia que non fixo mais que empezar e na que poida que muden os actores principais e incluso que cambie o guión inicial. Habería tamén materia para falar dos corifeos –medios de comunicación e opinión, IBEX 35….- que tamén están moi abonados as mentiras e a corrupción e as mentiras.

   Manoel Barbeitos Alcántara.