Maio de 2008, os neoliberais máis radicais, os dirixentes do FMI, os banqueiros máis importantes e outros altos directivos da economía mundial, reclaman, esixen, suplican que os Estados obriguen aos contribuíntes a salvar “o sistema”. Fai menos dun ano para todos eles os impostos eran extorsión legal, o mercado un deus infalible e a intervención sobre os beneficios duns poucos, entre os que se atopan eles mesmos, algo satánico. Son conversos á fe do Estado desde a súa fe no Mercado, e actúan coa virulencia de todo converso. Parece que o fenómeno de acumulación e concentración de riqueza en poucas mans, propio do capitalismo, predito polos innombrables, pode conducir ao final do capitalismo ou polo menos do capitalismo tal e como o entenden os seus últimos predicadores “neocons”. É certo que o seu principal adversario filosófico-político occidental, o socialismo democrático, ao aceptar o mercado como referente, non pode ser proclamado vencedor, nin aínda no caso que administre unha parte do sistema e a súa crise, ou quizá por iso mesmo. O seu inimigo hoxe declarado, algún integrismo relixioso combatido desde outros integrismos similares, tampouco. Así pois resta como explicación aquela idea dun antigo dirixente político: o capitalismo vai morrer froito do seu éxito. Faremos ben os cidadáns da píe meditar se vale a pena acudir ao rescate ou “romper a baralla”. Refírome aos cidadáns que estamos na parte do mundo en que come, vístese e dórmese baixo teito todos os días, porque o resto, e o resto é maioría, en África, o boa parte de Latinoamérica e en Asia, téñeno claro só “rompendo a baralla” teñen futuro. É máis, aqueles que en USA e Europa, somos antes que cidadáns consumidores debemos facer balance antes de tomar decisión; é o máis probable que a posible perdida do coche, lavavajillas e playstation impídanos facer o correcto: aproveitar a ocasión para eliminar democraticamente, ou doutra forma, a maior parte dos explotadores (os peores son apenas uns poucos miles), seguramente non pasaremos de negociar algunha rebaixa no interese dos nosos créditos ou como moito un lixeiro incremento dos recursos destinados ás políticas sociais, e quizá ata que nos permitan seguir votando os seus, ou nosos, gobernos. Maio de 2008 Fdo: Isidoro Gracia
4 comentarios:
Es cierto lo que dices, pero lo mas preocupante aún es lo calladas que están algunas voces que, precisamente ahora, metidos en una crisis de la que ya se auguran dificultades de todo tipo para las calses trabajadoras de Europa, pero mas hambre y miseria aún para millones de seres humanos, debieran proclamar alto y claro las verdades que están a la vista de todos, pero no lo hacen.
En las manifestaciones del 1º de mayo los sindicatos planteron bien su posición: "No vamos a permitir que la crisis la paguen los trabajadores, porque no tienen la culpa". Es verdad, pero veremos como se consigue eso. De momento, la primera factura va para los emigrantes, y en toda Europa, promovida por Sarkozy, Berlusconi y sus políticas xenófobas y "contra lo público", cuentan para ello con los votos mayoritarios en sus respectivos paises, y la anuencia de los restantes, salvo España, hasta ahora. Por extraño que parezca Europa parece confiar en la derecha abandarada del neoliberalismo culpable de la crisis, para poder superarla ¿No es contradictorio?
A crise e consecuencia do modelo neocapitalista imposto a nivel mundial. Sen embargo a factura en termos políticos non parece que a pague a dereita que promoveu e avalou esas políticas, senón a esquerda que se supón que é a alternativa e o cambio fronte a elas. ¿Ou non? ¿Non será que a esquerda, a base de non ser esquerda, está deixando de ser para moitos un referente como alternativa creible?
Falando de integrismo relixioso. Mentres unha xerarquía eclesiástica como a española, apoiou a dereita económica e política nas pasadas eleccións, e antes dixera que en España estaban en perigo os dereitos humanos, agora silencio. Nen pío. O Papa, que tivo unha ocasión extraordinaaria para decir cousas importantes en relación co que está sucedendo no mundo hoxe, con motivo da súa visita as Nacións Unidas, preferíu non molestar os poderosos da terra. Gardou un silencio complice.Pasou sen pena nin gloria pola mais alta tribuna do mundo.
Publicar un comentario