lunes, 19 de octubre de 2009

LOS SOCIOLIBERALES Y LA CRISIS.

Las declaraciones de Carlos Solchaga están en línea con las realizadas hace días por Pedro Solbes, y antes por Miguel Angel Fernandez Ordóñez, Joaquín Almunia y otros, pidiendo una "reforma laboral", reforma del sistema de pensiones, críticas al proyecto de presupuestos del Estado para 2010, calificando incluso como "demasiado generosas las prestaciones por desempleo". Le faltó tiempo al Presidente de la CEOE, Gerardo Díaz Ferrán, para, en el Foro Nueva Economía, reprochar a Cándido Méndez su oposición a una reforma laboral cuando la están pidiendo también personas tan significadas como los mencionados.
Cándido Méndez, además de recordar al Presidente de la CEOE la oportunidad perdida al reventar el diálogo social a comienzos de septiembre, su negativa a negociar los mas de 1.500 convenios colectivos pendientes, insistió en que CEOE, Banco de España, Comisión Europea, BCE o FMI, se han equivocado al prever la crisis, y "en el núcleo trascendental de sus competencias, han cometido errores de bulto que han llevado primero al sistema financiero y luego al conjunto de la economía y al mercado laboral a la peor crisis en medio siglo".
Tiene razón Cándido Méndez, ninguno de estos gestores económicos acertó a advertirnos sobre la crisis, ni tampoco aportó soluciones, ni explicaciones válidas sobre las causas de la misma. Eso sí, de vez en cuando, se atreven a hacer augurios sobre la salida de la misma, la duración de las altas tasas de paro, y su recomendación de "otra reforma laboral" (despido mas fácil y barato, rebaja de las cotizaciones sociales, reducción de la protección social pública, e impulso a la progresiva privatización de la protección social). ¿Así se va a salir de la crisis? ¿Con estas "novedades"? ¿Su amplia experiencia y sus vastos conocimientos no le dan para mas?.
Es muy probable que esta mentalidad, mezcla de neoliberalismo y ¿socialdemocracia?, que tuvo su máxima expresión en Alemania con el pacto de gobierno entre los socialdemocratas del SPD y la derecha de la CDU, esté en la raiz del desconcierto o desencanto que se vive en amplios sectores de la izquierda europea, el auge de nuevos partidos de izquierda, la falta de motivación de una clase trabajadora decepcionada que empieza por abstenerse y puede acabar en comportamientos políticos imprevisibles. ¿Por que votar a socialistas con políticas neoliberales, y no a los neoliberales directamente, o mejor aún pasar de todo? ¿Acaso no es prefascismo lo que está pasando en Italia? ¿Acaso no estamos viendo no solo las grandes ganancias de la banca en plena crisis, sinó sus sueldos de escándalo? ¿Como puede hablarse de prestaciones por desempleo demasiado generosas cuando mas de millon y medio de parados no cobra nada?. ¿Es mucha generosidad 420 euros? ¿Acaso no vamos a estar pagando durante años con nuestros impuestos el dinero publico necesario para rescatar el sistema financiero?
Debieran reflexionar sobre un hecho cierto: la clase trabajadora, que sigue existiendo aunque algunos parezcan ignorarlo, que sigue siendo objeto de explotación y abusos, a la que se quiere pasar la factura de una crisis económica que ha creado el capitalismo financiero, acabará rebelandose, no por ideología, sinó porque no tendrá mas remedio, es sólo cuestión de tiempo y de que se presente el momento.

Suso Mosquera
Octubre 2009

1 comentario:

Manoel Barbeitos Alcántara dijo...

Enlanzando con que escribe Xesús Mosquera -coincido totalmente- vai sendo hora de que "se poña a cada un no seu sitio".
Os gobernantes hai que xuzgalos polo que fan, ,as institucións nacionais e internacionais polo mesmo que os gobernos,os capitalistas por como empregan os seus capitais, os partidos políticos polas súas actuacións políticas tanto a nivel interno como externo, os grupos mediáticos polo que informan e como o fan, e tamén os sindicatos, ONGs.....
E neste mundo hai gobernos que se chaman de esquerdas e fan políticas claramente de dereitas xa que favorecen maiormente as clases capitalistas -persoalmente penso que na actualidade temos dous exemplos próximos: Gran Bretaña e Alemana-, gobernos de esquerdas nos que o peso do "pensamento liberal" especialmente nas súas actuacións de política económica e financeira é domiñante -como é o caso español onde as derradeiras medidas orzamentarias e fiscais así o demostran-, institucións internacionais que favoreceron, e seguen a favorecer os intereses do capital financeiro e especulativo preferentemente -FMI, BM, OMC- e que traen grandes desgracias para a maioría da poboación especialmente nos paises pobres, institucións supranacionais que toman diariamente decisións que perxudican as clases populares -a Comisión Europea, p.e.-, institucions nacionais -algunhas públicas- que purran sempre a favor dos capitalistas do pais, especialmente do capital financeiro -como é actualmente o caso do Banco de España-, grupos mediáticos que baixo a apariencia de "progresismo e liberalidade" defenden e extenden os intereses das clases dominantes -para exemplo paradigmático PRISA con o seu periódico EL PAIS a cabeza-,organizacións profesionais que din defender intereses sectoriais pero que teñen na dirección persoas cuxas prácticas profesionais "chirrian" con a legalidade vixente, incluso na súa versión capitalista -como é o caso actualmente da CEOE-.
Falando de partidos políticos estamos asistindo en España -por non falar do caso de Italia entre os paises da UE15- a un espectáculo realmente alucinante no que fai referencia o principal partido da oposición: o Partido Popular onde a corrupción aparece como un dos seus principais "leiv motiv" sen que moitos cidadáns ben parezan darlle importancia -"miran para outro lado" e/ou agardan "poder beneficiarse- especialmente cando se trata dos seus votantes e moitos outros -que dicen ser de esquerdas- non parecen avaliar na sua xusta medida a hora de tomar decisións -ir a votar- amosando con os fallos de esquerda un maior rigor e dureza a hora de xuzgalos -que a dereita con os seus representantes naturais- parecendo esquecer que si ben é certo que hoxe en día a "chamada esquerda" ten moito que criticar a situación -e estou pensando no caso galego, pero podemolo extender á conxunto nacional e a moitos outros países- podera ser moito pior si é a dereita quen goberna.

MANOEL BARBEITOS ALCANTARA

MANOEL BARBEITOS ALCANTARA.