ALGO PERSOAL (IV)

“Entre estes tipos i eu hai algo persoal”...........(J.M. Serrat)

 

A chamada troica (FMI, BCE e CE) que, como reflectín en textos anteriores, reclama austeridade aos demais pero non a aplica así mesma, ten adquirido en Europa un poder enorme. Un poder que, nembargantes, carece da necesaria lexitimidade democrática –os seus directivos non son elixidos por votación popular- así como do imprescindible control político –non responden dos seus actos diante de ningún goberno ou parlamento nacional-. O seu poder é delegado: os gobernos europeos foron voluntariamente cedendo soberanía a prol da troica que se converteu deste xeito na real “gobernadora” da Unión Europea.

Un goberno (a troica) que, apoiado polas autoridades alemanas, defende os intereses da banca europea e dos grandes monopolios. Un goberno que –como se reflicte diariamente- está provocando uns dor e sufrimento enormes ás clases populares dos países europeos periféricos (Grecia, Portugal, España...) por mor da imposición de políticas de duro axuste fiscal e de desregulación dos mercados laborais. Unhas políticas neoliberais que afunden a estes países na recesión económica –coase depresión-, derruban os xa fráxiles estados de benestar, disparan o desemprego e a exclusión social e incrementan desmesuradamente as desigualdades sociais.

Pero hai que dicir, con claridade, que este inmenso poder acumulado é froito da cesión voluntaria dos gobernos europeos. Uns gobernos europeos nos que se alternaron socialdemócratas e conservadores sen que houbera posicións moi dispares en canto a esta progresiva cesión de soberanía nacional. Si os países europeos periféricos (Grecia, Portugal, España) están agora baixo o poder da troica é tanto por mor dos enormes erros na política económica dos seus gobernos respectivos –socialdemócratas antes, conservadores agora- como pola voluntaria participación deses gobernos na construcción dun sistema de poder europeo (UEM) que “era unha auténtica trampa” para os países europeos mais débiles.

Que a troica teña agora competencias coase plenas en materias tan importantes e decisivas para o crecemento económico e a creación de emprego como son as políticas fiscal, monetaria e comercial –por exemplo-, que deberan pertencer a gobernos elixidos por votación popular i estar baixo o control de parlamentos democráticos, é froito de acordos gobernamentais adoptados polas autoridades nacionais dos países membros da zona euro da UE sen que, de ningures, se escoitaran apeas voces críticas con esta cesión de soberanía e as poucas que houbo foron sistematicamente silenciadas tanto polas autoridades nacionais, como polos poderes económicos e os seus alabardeiros mediatices –que son unha inmensa maioría dos medios de comunicación e opinión-.

En sucesivas colaboracións tentarei de explicar como se foi producindo esa “delegación de soberanía” dos estados europeos a prol da troica, en que consiste a “trampa” na que se atopan os países europeos periféricos, no “por que” a troica defende duras políticas de axuste fiscal e de desregulamentación laboral e como, si “hai alternativas” a estas políticas.

 

Manoel Barbeitos Alcántara