“Entre estes tipos i eu hai algo persoal”...........(J.M. Serrat)
Como sinalei en comentarios anteriores (Algo persoal V) a creación da UEM
supuxo, para os países asinantes dos tratados, a asunción de compromisos en
materia de política monetaria e política internacional. Supuxo tamén
que a competencia máxima en ámbalas dúas políticas pasaba a mans do BCE (Banco Central Europeo): a fixación
dos tipos de xuro e de cambio, o volume de oferta monetaria.... dependen agora
das decisións do BCE.
Un banco (BCE) que, segundo os
seus estatutos, goza de total autonomía fronte aos países membros da UEM e ten
como obxectivo central o control da inflación.
Un banco (BCE) que non está
actuando como un auténtico banco central senón como unha autoridade económica
que defende os intereses da grande banca europea e a grande industria con
preferencia, en ámbolos dous casos, das banca e industria alemáns –por seren as
mais potentes-.
Un banco (BCE) que, polas súas
actuacións en materia de política monetaria e política internacional, está
sendo un dos principais responsables da prolongada recesión en que se atopan
envoltos os países europeos periféricos.
En política monetaria (a xestión
do diñeiro: tipo de xuro e oferta monetaria) a actuación do BCE está tanto
freando a recuperación (ao encarecelo crédito) como permitindo enormes
ganancias a grande banca europea. Con a súa negativa a mercar débeda pública dos Estados europeos –ou emitir eurobonos-
obriga a estes a buscar financiamento nos mercados financeiros e seren así
víctimas da especulación dos mesmos. Con a súa negativa a baixalos tipos de xuro na zona euro –para
poñelos, cando menos, nun nivel equivalente ao que fai a Reserva Federal- o BCE
está encarecendo o aceso ao crédito.
En política internacional (a
xestión do mercado de divisas: tipo de cambio) ao manter artificialmente alto o
valor do euro –moi por riba do valor do dólar, divisa internacional por
excelencia- pon en dificultades aos países con déficits na balanza de pagos –aqueles
que importan mais que exportan- como é o caso dos países europeos periféricos
(España, Grecia, Portugal).
O BCE obrigando aos países mais necesitados de financiamento exterior a
acudir aos mercados financeiros para financiarse está favorecendo a grande banca
europea que se está forrando con unhas “primas de risco” que son tan elevadas
por que o BCE négase a mercar débeda pública dos países europeos que necesitan
financiamento: o BCE en vez de mercar débeda pública dos países europeos
préstalles diñeiro aos bancos privados a un tipo de xuro moi baixo (entre o
0,5% e o 1%), un diñeiro que aqueles bancos utilizan para mercar débeda pública
dos países pero esixindo un tipo de xuro moi elevado (entre o 6% e o 7%) con o que fan un negocio redondo, todo elo grazas a
inestimable axuda do BCE: segundo as fontes mais fiables a banca europea gana
anualmente preto de 300.000 millóns de euros por esta vía.
Mantendo un tipo de xuro elevado
–superior ao dos USA, Gran Bretaña ou Xapón- dificulta, as familias, as pequenas
e medianas empresas e o comercio polo miúdo o acceso ao tan necesario crédito.
Un crédito que, por outra parte, escasea por que a banca europea utiliza os
diñeiros que recibe do BCE para, como dixen antes, especular contra a débeda
soberana dos propios países europeos –maiormente dos periféricos-.
Mantendo un tipo de cambio para
o euro por riba do seu valor real dificulta a necesaria expansión das
exportacións daqueles países con déficits nas súas balanzas de pagos –como é o
caso do países europeos periféricos- contribuíndo ao tempo a que se manteñan, e
incluso se incrementen, os desequilibrios nas mesmas con os efectos
conseguintes sobre a débeda externa
que segue medrando.
Con estas políticas monetaria e
internacional o BCE (Banco Central Europeo) está, como se pode ver,
favorecendo os intereses das clases dominantes na Unión Europea –bancos, sector
inmobiliario e grandes empresas exportadoras-.
O BCE está, asemade, utilizando a crise económica para apoiándose no o seu
enorme poder –controla as políticas monetarias e internacionais nacionais-
impoñer duras políticas de axuste fiscal –desmantelamento das funcións públicas
de benestar, desregulamento dos mercados laborais, diminución dos salarios
reais...- que favorecen tamén os intereses daquelas.
Con estas políticas monetaria e
internacional o BCE está provocando que a recesión económica se prolongue
nos países europeos periféricos (España, Grecia, Portugal) sumidos realmente
nunha grande depresión por mor de aplicaren esas políticas de axuste fiscal as
cales, como nos demostra a historia –son múltiples as evidencias históricas-
non buscan o crecemento económico e a creación de emprego senón desviar
recursos públicos para o pago das débedas: Alemana ten investidos –en
préstamos- nos diferentes bancos europeos mais de 700.000 millóns de euros –con
eles, p.e., financiouse a burbulla inmobiliaria española- e quere recuperalos
xunto con as ganancias correspondentes.
Manoel Barbeitos Alcántara
No hay comentarios:
Publicar un comentario