“Entre estes tipos i eu hai algo persoal”...........(J.M. Serrat)
Unhas clases dominantes que, na súa estratexia, contan con o apoio político
da chamada troica (FMI, BCE e CE) e a
maioría dos gobernos europeos. Un sistema de dominación que precisa, para unha
maior eficacia, dun progresivo deterioro dos sistemas democráticos –mediante
unha cesión de soberanía por parte dos gobernos e os parlamentos democráticos
en beneficio de instancias (a troica)
carentes das imprescindibles garantías de funcionamento e control democráticos-
e dun crecente control dos medios de comunicación e difusión.
Un dos mecanismos clásicos de esta dominación son as políticas de axuste fiscal como as que actualmente, e baixo o
paraugas da UEM, estanse impoñendo na maioría dos países europeos pero con
especial virulencia nos países europeos periféricos (Grecia, Portugal,
España...). As políticas de axuste fiscal tiveron a súa rutilante aparición nos
primeiros anos oitenta do século pasado impulsadas polo FMI (Fondo Monetario
Internacional) e o seu socio o BM (Banco Mundial) co gallo da chamada “crise da
débeda soberana” dos países do Sur. Estas políticas xurdiron co obxectivo
central de garantirlles aos países do Norte acredores –maiormente aos seus
bancos privados- o cobro da débeda e os seus intereses. Son políticas realmente
eficaces nese senso, outra cousa son os efectos que provocan nos países
endebedados e moi especialmente entre as súas clases populares.
Neste contexto podemos asegurar con toda rotundidade que as políticas de
axuste fiscal que, no marco da UEM e co gallo da crise económica, estanse agora
impoñendo nos países europeos periféricos teñen como obxectivo central liberar
recursos públicos destinados neses países a actividades básicas –as funcións
públicas de benestar, a creación de emprego, as infraestructuras primarias...- para
destinalos ao pago da débeda con os seus correspondestes xuros aos acredores,
os grandes bancos europeos -con os alemáns e os franceses á cabeza quen, p.e.,
solo en débeda española e italiana teñen investidos mais de 750.00 millóns de
euros-.
Cando a chanceler alemana Sra. Merkel reclámalle as países europeos
periféricos que cumpran os obxectivos de déficit e débeda públicos acordados –“cumprir os compromisos”- está tremendo por
que apliquen políticas de axuste fiscal que garanten que eses países terán
recursos para pagaren as débedas contraídas polos respectivos bancos nacionais
con a grande banca alemana: calcúlase que a banca alemana ten investidos en
Europa mais de 700.000 millóns de euros dos cales 145.000 millóns son so en
España.
O mais sangrante e inxusto destas políticas é que, fronte ao repetidamente
subliñado polos voceiros oficiais e os seus alabardeiros, estas débedas foron
contraídas maiormente polos propios bancos nacionais –gregos, portugueses,
españois- para con os grandes bancos europeos –alemáns e franceses maioritaria
pero non exclusivamente-. Así cando estoupou a crise no Estado español o grande
problema a nivel de débeda non era a débeda publica senón que era a enorme
DÉBEDA PRIVADA (94% do débeda total) contraída, co gallo da burbulla
crediticia, por parte das familias, as empresas e o sistema bancario español. E
no reparto desa débeda privada aparecían o sistema bancario (32%) xunto so
sector inmobiliario (31%) como principais debedores.
Unhas débedas que finalmente eses
debedores –especialmente a banca- rematan non pagando xa que conseguen que –grazas
ao seu enorme poder sobre os respectivos gobernos- recaian sobre as clases
populares ao seren estas as víctimas principais tanto das políticas de axuste
fiscal como das regulacións laborais
Así observamos como mentres se aplican fortes recortes do gasto nas
funcións públicas de benestar –ensino, sanidade, dependencia, infancia,
desemprego..- e se rebaixan os salarios reais –salarios, pensións...- procedese
a unha enorme transferencia de recursos públicos ao sistema bancario. Unha
transferencia que pode seren por dúas vías: una directa -mediante avales,
investimentos directos ou novos saneamentos- e na que se levan gastado mais de
150.000 millóns de euros, e outra indirecta, posible grazas a que conta co
apoio do BCE, consistente en que os bancos nacionais compran diñeiro (ao propio
BCE) a un xuro do 1% que logo utilizan na merca de débeda soberana española a
tipos moi superiores, un 5 ou 6%: un negocio redondo.
Velaí o carácter de clase das políticas de axuste fiscal: baixo supostos
problemas de déficit e débeda públicos agóchase unha clara estratexia de
drenaxe de recursos públicos deica as caixas dos grandes bancos que, grazas a
elas, estanse forrando. Uns recursos públicos que estaban destinados ao
financiamento de servicios –sanidade, ensino, desemprego, dependencia....- cuxos
principais beneficiarias eran as clases populares.
No hay comentarios:
Publicar un comentario