Javier Vega de Seoane, presidente do
Circulo de Empresarios pide “a redución do salario mínimo interprofesional
(SMI) para os mozos sen formación e, ademais, que parte do seu soldo sexa en
especie”.
Aínda que pareza incrible pero a pesares das evidencias,
os avances científicos e as experiencias, os que hoxe en día gobernan en Europa
–a troica (FMI,BCE,CE), o goberno alemán, o goberno español..-, así como as
elites económicas e sociais –bancos, multinacionais- que os sustentan e os
altofalantes que os serven, seguen defendendo en materia de economía vellos e
caducos dogmas. Vellos e caducos dogmas que cando foron aplicados en outras
épocas demostraron de xeito contundente que non serven para solucionar
determinados problemas económicos senón que colaboran a súa agudización e
prolongación como proba a crise actual e
experiencias históricas anteriores.
Nas declaracións recollidas ao principio deste texto
atopamos un reflexo do subliñado: a repetición dos vellos dogmas económicos que
fracasaron unha vez si e outra tamén pero que non por elo deixan de seren
utilizados polos representantes do capital.
Así de novo os empresarios e a troica volven, por enésima
vez, co dogma de que para crear emprego é preciso rebaixalos salarios reais dos
traballadores –por suposto que non din ren das ganancias das rendas de capital-
a pesares de que en todos estes anos –décadas xa- a participación das rendas do
traballo na riqueza española non deixara de caer, de que o salario real medio
en España así como o custo da man de obra –un 27% mas barata que a media da
eurozona- estean moi por debaixo da media nos países da eurozona e de que
teñamos un dos SMI mais baixos de Europa –so superior ao de Portugal e Grecia-.
Nada, de nada lle valen a esas elites estas evidencias. A esas elites non se
lles ocorre pensar que “poida que” os baixos salarios sexan unha das causas do
elevado desemprego, pensar en que relación pode haberen en que aqueles estados
europeos da eurozona (España, Portugal, Grecia..) con salarios reais mais
baixos son tamén aqueles que teñen taxas de desemprego mais elevadas. Non se
lles ocorre pensar que logo dunha crise tan fonda como a actual –co dobre
estoupido das burbullas inmobiliaria e crediticia- o que cumpría –e segue
cumprindo- é unha recuperación dos salarios reais –non baixalos aínda máis como
pide Javier Vega- e un forte impulso fiscal público –todo o contrario dos
esforzos fiscais de que falan os burócratas do FMI- pois do contrario o
desemprego seguirá subindo –ou será emprego de mala calidade, precario- e a
economía non se recuperará solidamente en liña cos crecementos tidos antes da crise.
Pero ollo, o estímulo fiscal debe estaren ben deseñado.
Aínda que poida parecer estraño e esaxerado é moi probable que un maior gasto
nas prestacións de desemprego –cubrindo a tódolos traballadores desempregados
que non perciben prestación algunha- seguramente tería un efecto positivo sobre
a economía superior o diñeiro gastado no rescate dos bancos –mais de 100.000
millóns de euros-. A explicación é sinxela: os traballadores desempregados que
perciban eses ingresos gastarannos inmediatamente para cubrilas primeiras
necesidades o que repercutirá directamente sobre o consumo e, xa que logo, a
renda nacional, o emprego e a produción. O mesmo cabe dicir do incremento dos
salarios e das prestacións e pensións mais baixas ou da implantación dunha
renda básica para aquelas familias que non teñen ingresos ou non chegan ao SMI.
Como nos mostran infinitas experiencias os incrementos na renda derivados deses
estímulos son moi superiores o incremento do gasto que provocaron.
Experiencias que tamén nos subliñan cales son os “efectos
positivos” sobre a economía –as familias, as pemes, o comercio polo miúdo..-
dos rescates bancarios tal como foron concibidos: nulo pero, a cambio,
incrementan expoñencialmente a débeda pública. O mesmo cabe dicir sobre o
impacto das rebaixas fiscais as rendas altas: nulo, xa que aquelas destinarán
esas ganancias ao aforro ou a especular. Que a estas alturas aínda haxa que
explicar estas ideas económicas básicas!!!!.
Volvendo a teima neoliberal de reducir máis e máis os
salarios como condición imprescindible para entrar na senda dun crecemento
económico sostido sería suficiente con subliñar como as evidencias estatísticas
das derradeiras décadas desmenten estes dogmas. Os salarios reais non pararon
de decrecer –dende mediados dos anos 90- sen que por elo se evitará a grande
depresión do 2008, e seguen decrecendo –entre un 13 e un 17% segundo o xénero-
sen que mellore a competitividade da economía i esta se recupere. A razón é tan
simple e obvia que pode resultar incrible que non se entenda e/ou non se queira
aplicar: a rebaixa ou a caída dos salarios –especialmente dos medios e baixos-
non fai mais que agudizala crise xa que as familias reducen o gasto afectando
negativamente ao consumo e, de resultas, a demanda agregada que ten no consumo
–e este nos salarios- unha compoñente moi relevante. Algo que esta grande
recesión puxo en evidencia unha vez máis: baixando os salarios as empresas
baixan os custos pero funden a economía.
O argumento neoliberal sinala que os problemas que ten
España –como Grecia, Portugal- derivan de que os traballadores teñen uns
salarios demasiado elevados. Baixo este dogma o goberno español –portugués,
grego..- ten que faceren que baixen os salarios pois elo melloraría a
competitividade española e sairiamos da crise. Un argumento que, ademais de
falaz como sinalei antes, non ten base científica algunha: os custos dunha
empresa dependen tanto dos salarios como da produtividade polo que a redución
daqueles depende tanto do nivel dos salarios como do da produtividade. Incrementando
a produtividade redúcense os custos –pódese producir máis a un custo menor-. E
os xeitos de incrementar a produtividade poden seren varios: con melloras na
organización da empresa
–xornadas, horarios, desprazamentos, participación dos traballadores-
increméntase a produtividade. O mesmo si se producen melloras tecnolóxicas, na
infraestrutura informática e na cualificación profesional dos traballadores.
Por que os empresarios e os gobernos neoliberais non
falan destas melloras na produtividade?: por que supoñen tanto unha cesión de
poder –en participación e capacidade de decisión- por parte dos empresarios a
prol dos traballadores, como un maior gasto público por parte dos gobernos –en
ensino, I+D+i, transporte público-. Algo ao que ámbolos dous non parecen
dispostos.
Hai outro elemento relevante en relación con os custos e
que afecta ás grandes empresas. Tódolos estudios serios apuntan a que hai unha
coincidencia na maioría dos estados da eurozona que é o crecemento dos custos
laborais unitarios quen, velaí a falsidade do dogma neoliberal, subiron por mor
da alza nos prezos dos produtos e non dos salarios. Unha alza nos prezos que, ás grandes empresas lles permiten enormes ganancias. Unhas alzas nos prezos que
se trasladan ós custos das pemes que son quen realmente crean emprego pero que
non poden resistir eses custos –carburantes, electricidade, comunicación,
servizos-. Algo do que xa temos falado noutros comentarios.
Manoel Barbeitos Alcántara
No hay comentarios:
Publicar un comentario