Teño sinalado
repetidamente que en España un dos maiores problemas económicos, pero con
repercusións políticas e sociais, é o enorme poder de influencia da oligarquía
financeira e inmobiliaria. Un poder que condiciona totalmente as políticas
económicas tanto do goberno español como de autonomías tal que a galega.
Unha oligarquía
que, en sintonía coa grande banca de ámbolos dous lados do Atlántico, ten
preferencia polas burbullas, e non de xabón precisamente. Burbullas que cando
estoupan, algo que resulta inevitable polo seu carácter de burbulla –prezo superior a valor: ou en termos
marxistas valor de cambio moi superior a valor de uso-, provocan crises de tal
magnitude como a que vimos de atravesar e na que seguimos cos efectos, sobre o
crecemento económico, o emprego, o benestar social e o medio ambiente, de todos
coñecidos.
Tamén sinalei –“O risco de novas burbullas”, 1 de outubro
de 2015- que os poderes políticos estaban creando as condicións para que se
incubara unha nova burbulla. A política monetarista do BCE, primeiro coa súa
obsesión pola inflación e logo con o cambio de postura en canto a oferta
monetaria facilitando agora unha abondosa e moi barata liquidez, estaba –e
está- creando as condicións idóneas para que se incube unha nova burbulla que
en España será de novo inmobiliaria polas razóns políticas anteriormente
citadas. Unha tolería.
As razóns que
me levan a cualificar de tolería a nova estratexia da oligarquía española é moi simple: no mercado
español de vivenda hai na actualidade e no lado da oferta 535.000 vivendas
novas aínda sen vender, 33.500 en Galiza, –decembro
2014, Ministerio de Fomento- as que hai que engadir sobre 1.115.000 de
vivendas de segunda man –non teño datos de Galiza- que están a venta. En definitiva
un total de 1.650.000 vivendas están, hoxe en día, no mercado español: para
darse de conta da relevancia do dato lémbrese que España conta con 47,13
millóns de habitantes e 18,2 millóns de familias. Se comparamos o número
vivendas no mercado co número de familias a relación é de 1 casa en venta por
cada 16 familias: non sei se haberá algún outro estado europeo que poda
presentar este nivel de oferta.
Por outra
parte, no lado da demanda, debemos saber que o número actual de vivendas vendidas
anualmente apenas supera as 320.000 vivendas -12.000 en Galiza- o que da idea
dunha débil demanda. Unha débil demanda que, en contra do que pensa a
oligarquía financeira e inmobiliaria española, non é por un problema de crédito
ou de liquidez senón da abundancia de vivendas. Unha demanda que de manter ese
ritmo tardaría 5 anos en cubrir toda a oferta actual de vivenda e sempre e
cando non se construíran novas vivendas.
Pois ben, a
pesares desta realidade e da realidade dun mercado laboral que ben está
expulsando mozos/as ao estranxeiro ben os mantén en precario, da realidade
dunha débeda privada superlativa, da realidade dos desafiuzamentos estanse
escoitando de novo ecos emitidos por esa oligarquía, acompañados de tambores
dos seus altofalantes, de que se debe recuperar o motor inmobiliario. O
argumento utilizado é o de que aínda hai zonas –pobos- en España nos que a
oferta non cobre a demanda de vivenda. De tolos!.
Algún goberno
galego e español, nalgún momento, atreverase a meterlle man a esta tolemia? ou
seguiremos de burbulla en burbulla, cos respectivos estoupidos, ata que para
atopar solares para construír vivendas haxa que viaxar a lúa?.
Manoel Barbeitos Alcántara
No hay comentarios:
Publicar un comentario