Segundo co
balance, iniciado nun texto anterior (M. BARBEITOS: “Eleccións galegas: unha nova oportunidade para o cambio (I)”. FLT),
sobre a xestión da Xunta de Galiza presidida por A. Núñez Feijoo (PP) nas dúas
anteriores lexislaturas compre empezar pola política laboral daquela. Algo que
está plenamente xustificado si temos en conta que, hoxe por hoxe, o emprego é un dos maiores problemas
macroeconómicos que ten Galiza. Algo que se a crise global do 2008 puxo
claramente en evidencia serían posteriormente as políticas de duro axuste
fiscal, rebaixa salarial e privatización de activos públicos quen farían que
ese problema estrutural, fundamento da súa condición de economía periférica, estoupará
ata acadar dimensións descoñecidas en todo o período democrático. Un estoupido no que a Xunta de Galicia (2009-2016)
ten unha grande responsabilidade pola súa firme aposta por aquelas políticas.
Pero centremos o
problema. En relación ao emprego
Galiza presenta un balance (EPA. 4º trimestre do 2015) que non pode
cualificarse por mais que moi negativo, como o conxunto de España, pero cunhas características –tamén negativas-
moi particulares. O ano 2015 pechou en Galiza con unha taxa de paro do 17,74%
que, aínda que sexa inferior a media española (20,90%), non deixa de ser un
valor elevadísimo pois practicamente duplica a media da UE (9,6%) a pesares da
“válvula de escape” que supón o novo reponte do migración cun saldo negativo
anual que oscila entre os 2.500 e os 3.000 activos. Un elevado desemprego que
se produce nun mercado de traballo que ten unha taxa de actividade moi baixa
(53,33%), claramente inferior a media española (59,43%), e unha taxa de
ocupación tamén moi baixa (43,9%), tamén inferior a media española (47%) e moi
afastada da media da UE (56%). Datos todos eles que confirman como en Galiza, ao igual que sucede en España
pero aínda mais acentuadamente, hai un moi grave problema de demanda de traballo(*)
fronte ao que parecen afirmar os neoliberais de torno –e algúns
socialdemócratas- que defenden teses que se apoian nunha debilidade da oferta:
non é que os traballadores galegos non queiran traballar é que non hai empregos
nun mercado de traballo que conta cunha demanda que está moi, moi lonxe da
oferta –a pesar da baixa taxa de actividade-. Un problema que é estrutural en
Galiza e que durante décadas estivo oculto tanto polo elevado subemprego no
sector agrario como pola constante emigración. Galiza ten un moi grave problema de emprego sendo, xa que logo, o desemprego o maior problema económico e
social desta comunidade.
Un desequilibrio
–demanda/oferta- que facilita a precariedade laboral reflectida nos baixos salarios reais e na elevada temporalidade. Uns salarios
reais que ademais de, ao igual que
sucede en España, perder poder
adquisitivo nos derradeiros anos en beneficio das rendas do capital, están
entre os mais baixos de España –entre un 85% e un 89% da media española que os
sitúan nos terceiros pola cola- que explica como en Galiza os salarios teñen un
peso na riqueza nacional (43%) moi inferior a media española (46,7%) quen a súa
vez supón a porcentaxe mais baixa da UE. Uns
baixos salarios que se combinan cunha moi alta temporalidade (25,5%),
claramente superior a media de España (23,4%) que ven sendo a segunda mais
elevada de Europa.
Todo estes datos
estatísticos confirman o que diciamos o principio de que o emprego –ocupación/salarios/contratos- é un dos problemas
macroeconómicos mais graves que ten Galiza pois debilita a demanda e impide
o crecemento económico. Un problema que ten causas políticas: as durísimas políticas
de axuste fiscal, rebaixa salarial e privatización de activos públicos que a
maioría dos gobernos están practicando, hoxe por hoxe, na Unión Europea. Unhas
políticas que en Galiza contan con un dos gobernos mais aplicados e obedientes:
a Xunta de Galiza que preside A. Núñez Feijoo.
Repasemos os
feitos. O axuste fiscal que en Galiza afectou gravemente a unhas funcións públicas de benestar –sanidade,
ensino, dependencia …- xa moi deficitarias supuxo para o mercado de traballo
galego: 1º Unha perda aproximada de 21.000 empregos públicos, 2º. Unha
precarización sen precedentes no emprego público, 3º Reducir aínda mais o gasto
público en I+D+i, imprescindible para impulsalo emprego (Galiza: 0,8% do PIB,
España: 1,3%, Pais Vasco: 2,2%, Suecia: 3,5%, Alamana: 3%), 4º Minimizar o
gasto público nas políticas activas de emprego (0,4% do PIB moi lonxe do 1,2%
da media na UE). A (contra) reforma laboral
que supuxo na práctica maiores facilidades para o despido dos traballadores
tivo en Galiza, como no conxunto de España, un impacto moi negativo sobre o
emprego –pola propia debilidade do mercado laboral galego- con aumento do
desemprego e do emprego precario –non é casualidade que os estados que teñen os
mercados laborais mais regulados, caso de Alamana, Suecia, Austria.., teñen
tamén un menor desemprego-. Algunha fontes sindicais calculan en 4 puntos a
suba do desemprego en Galiza por mor da (contra) reforma laboral. A desfeita das caixas de aforro, a que
tanto a actual Xunta de Galiza (PP) como a anterior (PSOE/BNG) colaboraron vai
incidir fortemente, xa o está facendo, no mercado do crédito basicamente para
as pemes e o comercio polo miúdo que son quen mais emprego crean en Galiza.
Finalmente, e
como ben sinalan aqueles –as pequenas e medianas empresas e o comercio polo
miúdo- o problema é “que non venden”. E non venden por mor do desemprego, os
baixos salarios e a redución do gasto público: pola debilidade da demanda interna que as políticas de axuste fiscal e
rebaixa salarial non fan mais que acentuar. Se as pequenas e medianas empresas
e o comercio polo miúdo non vende reséntese o emprego en Galiza xa que ambos
supoñen mais do 95% do emprego creado no comunidade.
Velaí as
responsabilidades da Xunta de Galiza no elevado desemprego e na crecente
emigración.
---------------------------------------------
(*): Non confundir coa demanda de
emprego
Manoel Barbeitos
Alcántara
No hay comentarios:
Publicar un comentario