DUAS PEDRAS DURAS NON FAN FARIÑA

Comparto o criterio dalgúns analistas de que “todo está atado e ben atado” cara o vindeiro goberno español. Si, son dos que penso que imos cara o tripartito –PP,PSOE,C´s- desexado polos poderes fácticos –liderados polo IBEX35, EL PAIS, EL MUNDO e destacados lideres dos tres partidos citados-. O que non se sabe e quen formará realmente o goberno     –si será unha coalición de dous, o mais probable, co apoio externo do terceiro, si estarán os tres…- nin quen o presidirá –aínda que neste caso si se sabe quen non o fará: nin M. Rajoy nin P. Sánchez serán o futuro presidente do goberno español-. Antes das eleccións e nun diario dixital galego (PRAZA PÚBLICA dixital: “Cara o tripartito se a periferia non o impide”. M. Barbeitos) xa apuntaba esa opinión.

As razóns son evidentes: a mapa político español é moi plural e (por fin!) ten deixado atrás o bipartidismo a pesar dunha lei electoral que foi feita para perpetuar aquel en beneficio dos partidos tradicionais. Un mapa político plural que esixe alianzas. E a hora de tecer aliados resulta moi evidente que dende fai décadas –case dende fai séculos- hai alguén que en España ten moito poder de influencia. Estoume referindo o IBEX35 que lidera o Banco Santander. Un grupo que, loxicamente, está por manter o actual statu-quo que, como expliquei nun artigo anterior (“A vella loita de clases”. Foro Claridade……..) tan grandes ganancias lle permite. Un statu quo que a nivel económico ven marcado polo axuste fiscal, a rebaixa salarial e a privatización de activos públicos, política que a nivel europeo defende e lidera a troica baixo mandato alemán.

Un IBEX 35 que por diferentes razóns ten, de antigo, moi boa relación con importantes e numerosos dirixentes dos tres partidos citados (PP, PSOE, C´s). E ben sabida a querenza destes dirixentes polo IBEX 35, unha querenza que non teñen polas clases de rendas medias e baixas, as clases populares as que mais ben rexeitan cando non simplemente desprezan. Hai numerosas probas desto nas hemerotecas, nas propias declaracións e actos deses dirixentes, así como no uso frecuente das portas xiratorias algo que se pode comprobar votando unha ollada a composición das direccións nas empresas do IBEX35 onde podemos atopar dende numerosos exministros, exdirectores xerais, etc. ata expresidentes de goberno.

Unha alianza tripartita que, a pesar da campaña a prol da mesma dos altofalantes do IBEX35 –liderados polo EL PAIS e EL MUNDO-, nembargante puido fracasar si algúns dirixentes políticos tiveran unha maior visión e unha menor teima. A estas alturas resulta evidente que si o PSOE e PODEMOS tivéranse posto de acordo, como quería a cidadanía que os votou, aquela alianza non sería posible. Un acordo que non foi posible por aquilo que digo no enunciado do artigo de que “dúas pedras duras non fan fariña”: claro está que cando falo de dúas pedras duras estoume referindo as actuais direccións do PSOE e de PODEMOS. Dúas direccións as que, na miña opinión, fáltalles madurez política e sóbralles orgullo (?).

Non comparto de ningures os continuos e desmesurados ataques que recibe PODEMOS dende o mesmo intre en que se constituíu. Aínda que nin son afiliado, nin votante desta organización non deixo de recoñecer o importantísimo papel político e social que ven desempeñando a prol da democracia e a liberdade en España e en Galiza. A súa aparición no panorama político español foi un sopro de aire fresco que se facía cada día mais necesario. Pero dito isto, digo tamén que se está equivocando na súa estratexia dende o 20D. Que se está equivocando a adoptar unha postura tan ríxida e tan altiva: unha rixidez moi sangrante –polo menos a min iso me parece- con Izquierda Unida (IU) e moi altiva co PSOE. Que se está equivocando ao non recoñecer os resultados habidos nas derradeiras eleccións. Uns resultados que outorgan, aínda que sexa por unha moi pequena diferenza, o PSOE papel de líder na esquerda española, que non galega. Que se equivocan a adoptar co PSOE un postura tan antagónica, aínda tendo razón en moitos dos seus argumentos, e o non adoptar outra mais contemporizadora e mais inclusiva. O resultado ai está.

Pero si non comparto a estratexia da actual dirección de PODEMOS moito menos comparto a da actual dirección do PSOE cuxa inmadurez e incomprensión do momento presente resulta moi, pero moi preocupante. Falta de madurez que, así parece, lle impide superar as fortes presións internas que o lobby das “vacas sagradas”, co apoio mediatice de EL PAIS, ven exercendo co gallo de impedirlle unha alianza cos partidos a súa esquerda que sexan quen de gañarse apoios, ou cando menos, non belixerancias no campo nacionalista. Unha incompresión das necesidades do momento presente en que millóns de familias españolas estano pasando moi, moi mal por mor das políticas que se veñen aplicando polo que é urxente a posta en marcha doutras moi diferentes. Unhas políticas que so será posible levar adiante co apoio de toda a esquerda política e social española. Unha alianza que, digan o que digan os contrarios, é posible si se deixan a unha veira as orelleiras antinacionalistas que tanto dano estanlle facendo a democracia española e se entende, dunha vez, que España é un estado plurinacional mal artillado.

Manoel Barbeitos Alcántara