NOSALTRES NO SOM D´EIXE MON

E ben certo que son abondosas as razóns e os argumentos que, tanto os que gobernan a Unión Europa –maiormente a chamada troica: Fondo Monetario Internacional, Banco Central Europeo e Comisión Europea- como a maioría dos estados que a compoñen, regálanlle aos partidarios da súa disolución ou cando menos do seu enfeblecemento  –como por caso Gran Bretaña- para afirmarse nas súas teses antieuropeistas.

Por si fora pouco co austericidio e as súas consecuencias para as clases populares europeas, nestes últimos meses estamos asistindo a un comportamento da Unión Europea, e da maioría dos estados membros, en materia de política exterior e humanitaria e mais en concreto en política de asilo –para con millóns de familias que foxen das guerras, da violencia, da fame que asolan Libia, Siria, Afganistán, Iemen, Nixeria, Somalia, Sudán…-, que resulta humanamente sangrante e politicamente mais propio de estados fascistas. Non resulta sorprendente que con estas actitudes políticas emerxan con forza os partidos europeos de extrema dereita. Pero o que si resulta sorprendente é que partidos europeos de fonda tradición democrática promovan este tipo de políticas e actitudes.

Pasemos revista a algúns feitos recentes que xustifican o afirmado. A Unión Europea comprométese a entregar ao goberno turco unha axuda de 3.000 millóns de euros a cambio de que se encargue de repatriar inmigrantes -maiormente sirios que na súa inmensa maioría son refuxiados que foxen dunha terrible guerra civil-. A Unión Europa en vez de afrontar por si mesma o problema prefire darlle cartos ao goberno turco –un goberno que non respecta os dereitos humanos- para que faga o “traballo sucio” de recibir aos inmigrantes e logo de espallalos por Europa adiante: un auténtico mercádeo que con toda seguridade, coñecendo as autoridades turcas, dará lugar a episodios de corrupción, mal trato, espolio persoal, violación… sen conto. Un acordo tan inaudito, e tan pouco solidario cos que sofren os efectos da guerra e a fame, que a propia ACNUR criticou, con dureza pero con razón. que a Unión Europea asinara un acordo deste tipo con un estado que non ríspeta os dereitos humanos. Un acordo que promove a expulsión de refuxiados sen as garantías de protección necesarias ao tempo que permite algo (“a expulsión colectiva”) que está prohibido pola Convención Europea dos Dereitos Humanos (“unha persoa que busca asilo so pode ser devolta si se salvagarda a súa protección”). Pola súa parte AI (Amnistía Internacional) cualifica o acordo de inhumano con “defectos morais e legais” amais de chamar a atención sobre que Turquía, hoxe por hoxe, non é un país seguro. Incrible, pero certo. Pénsese ademais que a eficacia dese acordo depende tanto do goberno turco como de gobernos europeos como por caso España que, ao día de hoxe, dos 17.000 refusados que se comprometeu no seu dia a acoller solo o fixo con 18. Un acordo que non é nada novidoso pois a UE  xa ten asinado cos seus membros mais de 300 acordos deste tipo cos resultados que están a vista.

A primeiros deste mes de marzo o goberno francés –que preside o socialdemócrata F. Hollande- desmantelaba “manu militari” o campamento de refusados de Calais que estaba ocupado por miles de familias, unhas 7.000 persoas. As organizacións humanitarias –e membros destacados do propio partido do goberno (PSF) como por caso Martine Aubry- criticarían que se fixera o desaloxo sen antes prever onde realoxar axeitadamente aos refusados que alí se atopaban. Como ben dicían moitos dos refusados alí instalados “vin a buscar a liberdade a Europa pero non a atopei”.

Por outra parte tamén nos entearmos de que os gobernos de Dinamarca, e Alamana     –entre outros- rexistran aos refusados na procura de diñeiro, xoias,….para seren confiscados. As autoridades deses países xustifican estes actos en que os refusados deben pagar “os gastos sociais” que ocasionan. ACNUR pola súa parte critica estas medidas por consideralas unha afronta a dignidade dos refusados e unha interferencia arbitraria no seu dereito a privacidade. Uns refusados, as súas mulleres, que en non poucos casos amais de verse confiscadas teñen que soportar neses estados agresións sexuais con frecuentes casos de violacións.

Unha vez mais as Nacións Unidas víase obrigada a denunciar as violacións dos dereitos humanos dos refusados que chegan a Europa. Agora trátase de Checa que, segundo o Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos ten un “trato degradante” cos refusados. Critica que as violacións dos dereitos humanos non son casos illados, nin casuais senón sistemáticas, formando parte dunha política gobernamental que trata de impedir que aqueles entren ou queiran quedarse en Chequia. Que dicir do camión que apareceu en Austria con 71 cadáveres de inmigrantes en descomposición?.

Con feitos como estes, hai moitos mais que asemade repítense a cotío, algúns non podemos por mais que volver a preguntarnos: a onde vai esta Europa?. Preguntarnos iso e ao tempo berrar indignados que si Europa segue por este camiño, “paren o tren que nos queremos baixar” por que “nosaltres no som d´eixe mon”.

Manoel Barbeitos Alcántara.