No Consello Europeo de
decembro do 2011 a maioría dos estados europeos, por iniciativa de Alamana e
baixo o liderado da troica, aceptaron a inclusión nas respectivas Constitucións
nacionais da chamada “regra de ouro”. Un acordo que supuxo que os orzamentos
públicos nacionais debían limitar o déficit público a un máximo do 0,5% do PIB.
Un acordo cuxa vixilancia quedaba a cargo da Corte de Xustiza da UE e os
tribunais nacionais. Un acordo que aprobaba tamén a imposición de sancións
financeiras a aqueles estados que superarán o 3% do PB nos seus déficits.
Un acordo que tería a
súa plasmación normativa na sinatura, o 2 de marzo do 2012, por parte de
tódolos países da Unión Europea, agás Gran Bretaña e Chequia, do chamado Tratado
de Estabilidade, Coordinación e Gobernanza (TECG). Tratado polo cal os países asinantes comprométense a que os seus
orzamentos nacionais estean en
equilibrio ou superávit -compromiso que debe incorporarse ao Dereito interno:
ás respectivas Constitucións-, e a coordinarse e converxer en materia de
política económica na lina do acordado no Consello Europeo de decembro do 2011.
O goberno de Mariano
Rajoy, e mais en concreto o seu Ministro
de Facenda, o inefable Cristobal Montoro, traspasaría este compromiso fiscal as
comunidades autónomas e os concellos. Así no Consello de Política Fiscal e Financeira
(CPFF) de xuño do ano 2013 o goberno español aproveitando a maioría do seu
partido (PP) nas presidencias das CCAA –pero con os votos en contra de Canarias,
Andalucía, Asturias e Cataluña e a abstención de Navarra e País Vasco-
aprobouse que as CCAA terían que pechar o anos sucesivos con uns límites nos
déficits e nas débedas que supoñían aplicarlles as mesmas mais do 75% do axuste
global fixado para tódalas administracións. O dogma neoliberal de axuste fiscal quedaba así trasladado, por certo dun
xeito absolutamente arbitrario e bastante chapuceiro, ás administracións
autonómicas.
Pois ben a pesares dos
durísimos axustes fiscais levados adiante polo goberno de Mariano Rajoy estes
obxectivos tiveron moitos problemas para cumprirse, por razóns obvias. O último
e sonoro incumprimento é o relativo ao ano 2015, exercicio para o cal o goberno
español (PP) tiña asumido un compromiso de déficit do 4,2% do PIB. Un obxectivo
longamente incumprido xa que o déficit conxunto das administracións públicas
situouse no 5,16% - todo elo sen contar as axudas a banca-. Un fracaso político
rotundo que mostra tanto a incompetencia gobernamental como o desvarío político
que supón fixar obxectivos fiscais tan drásticos e difíciles de cumprir cando
unhas economías, como por caso a galega e a española, están en recesión.
Un fracaso do que como
era de agardar, coñecida a calaza do personaxe, C. Montoro non dubidou nin un
instante en responsabilizar as comunidades autónomas e moi especialmente a
Catalunya e Valencia. Con esa linguaxe tabernaria tan típica súa, C. Montoro
culpou do incumprimento as comunidades autónomas, en especial aos novos
gobernos autonómicos –ningún do PP- “gobernos de consenso que non serven mais
que para facer anuncios de gasto o que é prexudicial para a recuperación
económica”.
Pedirlle coherencia e
rigor a C. Montoro é pedir un imposible. Pero vaiamos nos ao detalle dalgúns
feitos si apuntados por outros, como por caso GESTHA.
1º. Durante o ano
2015, o goberno de M. Rajoy coa vista posta nas eleccións xerais aprobou unha
reforma fiscal claramente populista. Unha reforma fiscal que supuxo unha redución
do IRPF –con un custo aproximado de 4.500 millóns- e do Imposto de sociedades –avaliada en 1.500 millóns- así como un
adianto das rebaixas do 2016 –por un valor de 3.000 millóns-. En total unhas
“rebaixas fiscais” que supuxeron unha merma nos ingresos públicos estimada en
9.000 millóns de euros. Tendo en conta que a desviación orzamentaria calculada
polo goberno é de 10.650 millóns de euros, velaí as razóns do incumprimento
fiscal: a irresponsabilidade fiscal do goberno español (PP).
2º. O incumprimento
dos obxectivos fiscais, a baixa nos ingresos fiscais e o (suposto) incremento
do gasto público coinciden nun ano en que a economía española acada un
crecemento do 3,2%. Un dato que, sen dúbidas, cuestiona a tese ortodoxa que
turra polo axuste fiscal para acadar o crecemento económico: bastou que se
deixara respirar un pouco aos axentes económicos menos favorecidos para que a
economía tivera un pequeno reponte.
Feitos ambos que
confirman tanto a incompetencia dos nosos (ex) gobernantes como a mentira dos
seus argumentos. Feitos que confirman tamén que dende a Unión Europea co seu
teimado “austericidio” a onde nos
levan –as clases populares- e ao abismo ou si se quere, ao inferno.
Manoel Barbeitos Alcántara
No hay comentarios:
Publicar un comentario