Fai algúns
poucos anos unha noticia procedente da India, que non tivo moita difusión por
razóns de sobras coñecidas, conmoveu non poucas conciencias e alertou sobre o
perigo das políticas neoliberais: cada vez mais agricultores na India
suicidábanse -300.000 nos derradeiros 20 anos- por mor de non poder facer
fronte as súas débedas. E ben sabido que en determinadas culturas o ter débedas
supón unha enorme deshonra, unha vergoña insoportable. Pois ben estes agricultores –que
cultivan arroz, algodón,…-, seguindo as recomendacións do goberno da India
–“asesorado polo Banco Mundial”-, capitalizaranse fortemente acudindo ao
endebedamento fácil. Unha capitalización que trouxo consigo unha
“modernización” marcada pola dependencia dos prezos tanto dos insumos como dos
seus produtos agrícolas fixados en ambos casos polas respectivas
multinacionais. Un endebedamento cuxa cobertura depende da relación de prezos
anteriormente citada. Unha relación, que como sucede agora cos gandeiros de
leite en Galiza, termina sendo moi desfavorable para os produtores agrarios e
moi favorable para as industrias, moi especialmente para as grandes sinaturas.
Unha situación que fai que os agricultores non podan facer fronte aos seus
gastos, e as súas débedas. Presionados polos bancos acredores moitos
agricultores reaccionan como sucede na India –por certo non está de mais
sinalar que estes agricultores utilizan os pesticidas como arma homicida-, ou
como empeza a suceder en Galiza deixan morrelas súas vacas.
Sona terrible pero é unha evidencia: en Galicia hai gandeiros que deixan
morrer as súas vacas por non poder alimentalas nin atendelas. Gandeiros que ven
como o que lles pagan polo seu produto: o leite –en moitos casos menos de 0,25
céntimos o litro- non lle chega para cubrilos gastos de funcionamento das súas explotacións
gandeiras –un quilo de penso a 0,30 céntimos-: “boten contas” –din os
gandeiros- “págannos o libro de leite a 0,27 céntimos pero o quilo de penso
cústanos 0,30 céntimos e cada vaca consume diariamente uns 10 quilos. Súmelle a
isto outros gastos como os seguros, o veterinario, a luz, a …..”. A ecuación é
sinxela, pero concluínte: caída do prezo no leite, retraso no pago por parte
das industrias lácteas, imposibilidade de pagalo penso o que leva a un corte do
subministro, imposibilidade de pagalos créditos o que provoca embargos.
Como axeitadamente declaraba para TEMPOS NOVOS Cándido Iglesias, un
gandeiro da Baña (A Coruña), “Home, o caso de Galiza non está sendo normal e eu
non remato de entendelo. Vexo que Asturias, Andalucía e todo o sur está a
cobrar moito mais polo leite producido nos seus territorios. Ao mellor débese a
que os que gobernan a Xunta non nos defenden como deberan. Dinnos que
producimos mais do que consumimos pero os valencianos tamén producen máis
laranxas das que consumen e non pasa nada”. (M. BARBEITOS, A. OCA: “Dúas xeracións e corenta anos de
expectativas”. TEMPOS NOVOS marzo 2016). “Os prezos medraron para os
consumidores nas cadeas de distribución, pero ese incremento non foi trasladado
ao prezo que perciben os gandeiros (…..) a media que percibimos os produtores
galegos segue a ser a máis baixa de España” (M. BARBEITOS, A. OCA…).
Fronte a avaricia das industrias lácteas –que tiran os prezos a baixa- e
das empresas de subministres –que non baixan o prezo dos pensos-, a falta de
alma dos bancos –que apreman cos créditos- e a desmesura dos oligopolios de
servizos –que non baixan os prezos dos
combustibles- os gandeiros galegos séntense sos e desamparados. Sos e
impotentes para poder manter en condicións as súas explotacións observan como a
Xunta de Galicia non lles presta atención. “Como queira que non pesamos nada,
non nos fan caso” –apunta Cándido Iglesias- “O sector agrario no seu conxunto
non conta para a Xunta de Galiza”. Unha Xunta de Galiza (PP) que, como mandan
os austericidas, prefire destinar recursos públicos a financiala luxuria e a
cobiza dos grandes bancos –pagando mais de mil millóns de euros anuais en
conceptos de servizos da débeda- que a axudar aos gandeiros a facelas súas
explotacións rendibles e competitivas.
Un esforzo no que moitas veces os gandeiros atopáronse sos. “Os feitos aí
están”- continúa Cándido Iglesias- “o sector e os gandeiros evolucionamos só e
exclusivamente co esforzo propio” Claro que non todos foron quen de
evolucionar. Moitos que non puideron, ou non souberon, optaron por abandonar e,
na maioría, retomar o camiño da emigración. Uns poucos, que poden ser moitos
mais no futuro, optaron por solucións drásticas como sacrificala súa cabana.
No hay comentarios:
Publicar un comentario