VENEZUELA, FRANCO E OS FALSOS DEMOCRATAS

“Primero vinieron a buscar a los comunistas y no dije nada porque yo no era comunista.
Luego vinieron por los judíos y no dije nada porque yo no era judío.
Luego vinieron por los sindicalistas y no dije nada porque yo no era sindicalista.
Luego vinieron por los católicos y no dije nada porque yo era protestante.
Luego vinieron por mí pero, para entonces, ya no quedaba nadie que dijera nada"

A irrupción primeiro do 15M e logo da súa versión política, PODEMOS, puxo no seu día bastante nerviosos tanto as elites dominantes como os seus medios altofalantes, que son abafante maioría. Mentres, un sector da esquerda sistémica observábaos cun certo ton de superioridade e/ou condescendencia. Ningún deles esperaba que as seguintes convocatorias electorais –europeas 2014, xerais 2015- viñeran a confirmar de xeito indiscutible que esa irrupción non era conxuntural e que algo estaba cambiando no panorama político galego e español. Un cambio que se reflexaría  tanto na crecente ascendencia de PODEMOS (20,7% dos votos: terceira forza parlamentaria) como na superación do bipartidismo ( PP: 28,7%, PSOE: 22%, PP+PSOE: 50,7%).

Si estes resultados acentuaron o nerviosismo do conxunto de forzas sistémicas e dos seus altofalantes de tal xeito, a posterior alianza entre PODEMOS e IZQUIERDA UNIDA parecera desatar tódolos demos escondidos nas citadas forzas e elites sistémicas.  Un  disparate tal –diso se trata, dun auténtico disparate- que fai que se observen comportamentos que non so raian coa histeria senón que cuestionan claramente o talante democrático da maioría daquelas forzas sistémicas –partidos, medios altofalantes, elites bancarias e empresariais …-.

Seguindo o criterio de que “todo vale” contra UNIDOS PODEMOS –nome que finalmente adoptou a alianza electoral entre PODEMOS e IZQUIERDA UNIDA- as forzas sistémicas e os seus altofalantes parecen embarcados nunha campaña de desprestixio daquela que adopta formas e contidos propios de elites con moi escasa cultura democrática. Aínda que as probas son abondosas voume referir a unha das últimas, por certo moi pouco orixinal.

Si un sector do periodismo español mais cavernícola e záfeo ven traballando conxuntamente co Ministerio de Interior (PP), e os seus funcionarios nas cloacas do estado, para atopar “probas” que demostren o financiamento ilegal de PODEMOS e mais en concreto que esta organización recibiu cartos de Venezuela, o que de paso serve para unha vez mais demonizar ao réxime boliviariano e aos seus dirixentes.  Agora súmanse outros destacados representantes dos partidos sistémicos. Deixando a un lado os cada vez mais patéticos F. González e J. L. Cebrían, son destacados dirixentes tanto do PP, como de C´s e, incluso, do propio PSOE –que tristeza!- quen rivalizan agora por cal é mais crítico co réxime venezolano e, de resultas quen ataca mais a UNIDOS PODEMOS utilizando Venezuela como argumento. O de menos é a veracidade e a obxectividade dos argumentos, mais ben acusacións. O que importa e “emporcar” como sexa a imaxe dunha forza que está increscendo en vez de combatela politicamente, democraticamente: que enorme mediocridade!.

Non vou ser eu quen defenda ao actual goberno venezolano pero si quero sinalar varias cousas apoiadas en informacións serias e rigorosas. Se falamos de democracia en Latinoamèrica son moitos nese continente os réximes, segundo organismos tan pouco sospeitosos como o PNUD (ONU), AI, UNICEF, OEA, FAO…,  nos que a democracia e as liberdades ben non existen ben están moi restrinxidas: México, Guatemala, Honduras, O Salvador, Haití, Colombia, Paragüay…. sen que por caso a ningunha daquelas forzas políticas e de medios altofalantes parecera interesarlles. Se tamén falamos de desenrolo económico, de benestar social eses mesmos organismos informan, con coñecemento de causa, como en Venezuela, a pesar dos enormes erros gobernamentais na xestión da economía, os avances en aspectos tan relevantes como a mortaldade infantil, a fame e a pobreza, a escolarización, a atención sanitaria…. son impresionantes… si impresionantes (PNUD, CEPAL, FAO, IALCSH, FMI….). Algo do que tan pouco falan os anteriormente citados o que pon en evidencia as súas reais intencións. Que credibilidade pode ter quen critica ao actual réxime venezolano ao tempo que garda silencio –cando non apoia- sobre réximes que son auténticas ditaduras que masacran aos seus pobos e téñeno reducido a miseria?, a onde miraban cando asasinaron a Berta Cáceres en Honduras?...

Por si había dúbidas: non simpatizo co réxime chavista pero non trago con pedras de muíño. En Venezuela dende o ascenso de Chaves ao poder (1999) téñense celebrado catro (4) comicios lexislativos nacionais, todos suxeitos a unha vixilancia internacional sen precedentes pero todos avaliados como escrupulosamente democráticos. Pola contra en Arxentina e en Brasil veñen de darse dous auténticos golpes de estado brandos sen que Rajoy, Rivera, Sánchez… e os seus altofalantes digan ren.

Tamén resulta sorprendente o silencio cando non a oposición que a maioría daqueles forzas políticas e dos medios altofalantes manteñen en relación, por exemplo, a criminal ditadura franquista, aos seus asasinatos, as súas vítimas e tamén os seus verdugos. Velaí por caso que ao día de hoxe non se investigara nin se teñan depurado responsabilidades polos atroces crimes franquistas –un caso único no mundo de tolerancia cos responsables de tantas matanzas e tanta represión-. Velaí por caso que moitos galegos e españois teñan que soportar que os corpos dos seus familiares desaparecidos por causas políticas –asasinados- aínda non se atoparan nin moitos outros foran exhumados e estean abandonados en fosas comúns cando non en cunetas de calquera carreteira. Que bochorno, que ignominia!. Cando se fará xustiza coa vítimas do fascismo franquista?.

Que casualidade, a maioría dos que atacan ao réxime venezolano calan sobre o réxime franquista: unha das peores e mais criminais ditaduras do século XX!. Claro, ocupados con Venezuela esquécense de España.

Por certo, en relación as “contas” de PODEMOS poucas veces un partido democrático en España ten estado sometido a tal escrutinio e persecución sen que, ao día de hoxe, haxa probas de financiamento ilegal. Pero …. seguirán.

O que isto escribe nin é militante nin simpatizante de PODEMOS pero non soporta as mentiras e non pode por menos que solidarizarse con eles diante de tanta inmundicia.

Manoel Barbeitos Alcántara.